Echtvennoot: ondernemen met je lief

Bezit vergaard, hobby verjaard. Duiken, schieten, skiën. Met groot enthousiasme werden ze onthaald, met stille trom verdwenen ze van de radar. ‘Typisch John,’ aldus Irene Pigge. Zij en John zijn jeugdliefdes en nog altijd samen. Ze kennen elkaars kwaliteiten en daarmee hun valkuilen. Toen hij het koffie branden op z’n heupen kreeg dacht Irene een nieuwe hobby aan het rijtje te kunnen toevoegen. Ze had het mis. Deze bleef.  

Hobby nummer zoveel?

Het was begin zomer 2015. Met een sprankeling in zijn ogen kwam John thuis. Hij had die dag koffiebonen gebrand met zijn collega. Gaaf, lekker. Bijwoorden schoten tekort. John begon hardop te dagdromen. Hij dacht aan het pand op het treinstation in Borne. Al een paar maanden stond het te verpieteren. Irene wou zich er niet aan wagen. Ze genoot van haar risicomijdende rol als werknemer in de gehandicaptenzorg. Zorgen en verbinden waren meer haar ding. Financiële risico’s opzoeken? Alles liever dan dat. ‘Hoeveel kilo bonen moeten we in hemelsnaam verkopen om de huur te kunnen betalen?’ Ze weet nog maar al te goed dat ze John deze vraag stelde.

Gebrand om te branden

Bonen branden. Het liet John niet los. Irene ging uiteindelijk overstag. Onder één voorwaarde:  dat ze er niet mee het schip in zouden gaan als het zou floppen. Dus begonnen ze klein; op de zaterdagmarkt in Nijverdal. Bonen branden voor de neus van de klant. Het vergde de nodige voorbereiding. Zo verbouwde John eigenhandig de aanhangwagen met steigerhouten planken. Irene leukte het op met koffieschilderijtjes. De matzwarte koffiebrander moest hoe dan ook gaan schitteren op de aanhangwagen. ‘Dat lukte,’ zegt Irene bescheiden.

Zaterdag, marktdag.

Herfst 2015. De eerste marktdag. Ze settelden zich die ochtend op hun standplaats naast de gordijnenboer. Toen de brander eenmaal heet was, konden de bonen er in. Branden maar. Een grote blauwe rookwalm steeg op. De gordijnenboer was niet blij. ‘De geur van het branden is niet zo zaligmakend als je neus ophalen boven een zak gebrande bonen. Het ruikt naar een tosti die nét te lang onder de gril heeft gelegen,’ zegt Irene. Bovendien, bleek het weer een bepalende factor voor de uiteindelijke smaak. Regen, bewolkt. Heel Hollands, heel lastig. ‘Het branden van de bonen komt heel nauw. Een paar seconden te lang kan funest zijn voor de smaak. De zoet-zuur tonen verdwijnen. Volle bak bitter is wat resteert,’ vertelt Irene.

Blik door de brievenbus

Twee jaar later. John en Irene gaan een avond naar het theater. In Borne wachten ze op de Blauwnet sprinter richting Almelo. Het veelbesproken pand is niet te missen. TE HUUR. Nog al-tijd stond het groots op de deur geplakt. John gluurde door de brievenbus naar binnen. De kleine ruimte ademde de 19^e eeuwse station-stijl: veel lichtinval en donkerbruin gelakte houten zit- en staplekken. ‘De volgende dag hadden we al een afspraak met de vorige eigenaar,’ zegt Irene.

Blik door de brievenbus (bron: iPhone van Irene)

Van de markt naar het station

Ze verruilden de markt voor het pand op het station. Het was hard werken het eerste halfjaar. Doordeweeks waren ze werknemer. Irene in de zorg, John in de ICT. In het weekend waren ze eigen baas. Van de nachtdienst rolde Irene de koffiebar binnen. En met succes. Inmiddels is de Koffiekaravaan een Borns-begrip. Voor de forens, Thea en Mariëlle die een daggie naar Amsterdam gaan en de ex-boef die een nacht in het arrestantencentrum heeft doorgebracht en er op de trein wordt gezet naar huis.

Verbinden begint met luisteren

Strafblad of niet, Irene maakt graag een babbel. Tijdens corona leidde het tot de vraag van de dag. ‘Ik was het corona-gezeur zo zat, dat ik iedere dag een nieuwe vraag op het toonbank-bord schreef. ‘Heb je weleens iets gepikt?’ Het zorgde voor de leukste gesprekken,’ blikt ze terug.

Het is tegelijkertijd wat ze het allermooist vindt aan ondernemen: verbinden. ‘Dat begint met luisteren,’ zegt Irene. ‘Dan kun je vragen hoe het sollicitatiegesprek was. Dan weet je dat de rechter iedere ochtend een cappuccino neemt. Dat zijn trein om 7.05u richting Almelo gaat.’

Samen ondernemen en samen leven: makkelijk?

Toch kent het ondernemen - naast het alom bekende tijdgebrek - ook zijn schaduwkanten. John en Irene zijn echtvennoten. Ze zijn elkaars liefdes- én zakenpartners. Makkelijk, want dan weet je van elkaar wat je bezighoudt? Volgens Irene is dat niet per se een voordeel. ‘Het werk weet zich altijd tussen ons in - op de bank of bed - te wurmen.’

Lessons learned

Het ondernemen heeft haar veel gebracht. Dat had ook zo maar anders kunnen zijn. Door haar hartkwaal kon ze niet langer in de zorg werken. Maar waar dan wel? De beroepentest moest het uitwijzen: 2% geschikt voor het ondernemen, 98% geschikt voor de zorg. Toch zette ze door. Zonder spijt blijkt nu.

Zo zag ze dat aandacht loont. ‘Ideeën die schuurden gaven we minder aandacht. Die sneuvelden,’ vertelt ze. Haar innerlijk kompas groeide eveneens. De gut feeling die een steeds betrouwbaardere raadgever is.

De Koffiekaravaan door een glazenbol

Over de toekomst laat ze zich voorzichtig uit. Wensen zijn er, plannen nog niet. De Koffiekaravaan is nu vooral een To Go plek. Cappuccino in de hand, krant onder de arm en gaan. Met meer zitgelegenheid wil ze een plek zijn die uitnodigt te blijven plakken. Een plek waar je afspreekt met je vriendin uit Nijmegen om te lunchen zonder daarvoor de stad in te hoeven.

Al acht jaar zorgen John en Irene met hun team voor reuring langs het Bornse spoor. Feitelijk trekt een karavaan voorbij. De Koffiekaravaan, daarentegen, zorgt voor een boemerangeffect. Het is een teken dat de magie van het Ethiopische zwarte drankje nog lang niet is uitgewerkt. Bij de terugkerende klanten niet. En bij John en Irene evenmin.