Het Jersey-pad

Twee jaar bewandelen we nu dit pad. Mijn familie en ik. Het pad van de Jerseys, de kleine melkfabriek en de korenbloemen. Je kent het bloemenrand-riedeltje inmiddels wel.

De eerste stap op de nieuwe weg was spannend. We zaten zeg maar op de A1 en namen de afslag naar de A35. We gingen van een drukke drie-baans, naar een ietwat rustigere twee-baans. Het gaat immers niet altijd om snel. Om de massa. Of in boerentermen: vele liters melk.

Welke hobbels komen we tegen? Hoeveel? En, welke mensen kruisen ons pad? Het zijn van die standaardvragen die door je hoofd spoken als je zo’n nieuwe weg inslaat. Of je nou ondernemer bent, promotie hebt gemaakt of je eerste huis gaat bouwen.

Maar, hoe spannend en onbekend ‘ie ook is: een nieuwe weg zit vol inzichten en waardevolle lessen. En die krijg je niet zomaar. Daarvoor krijg je rotdagen en minstens zoveel dagen waarop je wordt verrast. Een foto van een cappuccino-liefhebber bijvoorbeeld. Dat iemand daar de moeite voor neemt blijft noemenswaardig.

Denk tijdens die k*dag aan die cappuccino-foto en wijk niet af van je pad. Doe dan als de Jerseys. Blijf je pad volgen. Neusje in de wind. Want, vanuit welke hoek in de wei de Jerseys ook komen aanlopen: de basis blijft hun eigen, uitgestippelde pad. De basis van waaruit ze altijd weer opzoek gaan naar hun tussentijdse doel. Soms zijn dat voorbijgaande wandelaars die stil houden aan de rand van het weiland. Vaak is het vers gras.

Ondanks de bochten en de kiezels die er af en toe op hun pad liggen, hebben de Jerseys ‘m zwart gelopen. Er is geen enkele grasspriet te bekennen. Zo trouw zijn ze er aan.

Geniet van een pad vol verrassingen. Eentje zonder hobbels is immers saai. Én een illusie. Omarm dus de kiezelstenen en denk aan de Jerseys. De Jerseys uit de Ageler es.

Kees