Toen het theemeisje, nu de eigenaresse

Ze kan inmiddels evengoed met een waterpomptang over weg als de melkopschuimer. Tegelijkertijd wordt ze blij van zowel bruiloften organiseren als een zondag scones met clotted cream serveren. Danieck Hassink is nu bijna vier jaar eigenaar van Theehuis Dennenoord. En dat pak zit haar als gegoten. Zoals Hajir Hajji bij de Action doorgroeide van vakkenvuller naar CEO, zo werkte Danieck zich ook op. Het verhaal van de onderneemster die op dezelfde plek als theemeisje begon.

Psycholoog in de dop? Of toch niet?

Ze studeerde Toegepaste Psychologie. Een studie waarmee ze uiteindelijk psycholoog had kunnen worden. Dat werd het dus niet. Toch stoomde de studie haar indirect klaar voor haar ondernemersavontuur. De minor zocht Danieck namelijk uit op basis van het aantal college-uren. ‘Ik hoefde maar een dag in de week naar school, de rest van de week was ik hier.’ Het was wat ze het liefst deed: in de weer zijn tussen de theepotten, de high-tea etagères en vooral de mensen.

Toch ging ze na haar studie bij Randstad aan de slag. Mensen werven voor bedrijven. Dat deed ze veelal vanaf kantoor en vanachter het beeldscherm. Niks voor haar zo bleek. Want, de dynamiek ontbrak. Reuring die tegelijkertijd in het verschiet lag bij Theehuis Dennenoord. De vorige eigenaren hadden namelijk verhuisplannen en daarmee zou het theehuis in de verkoop gaan. En inderdaad, het zaadje dat onbewust al lang geleden geplant was, ontkiemde. Op 1 april 2021 werd Danieck de kersverse eigenaresse van het theehuis. Al moet gezegd worden: ze doet het niet alleen. Vriendlief Rob staat haar bij. De boekhouder, de criticus en de deurklink-reparateur in een. ‘Hij is misschien nog wel meer ondernemer als ik,’ lacht Danieck.

Ondernemen in de mondkapjes-maatschappij

Toch bleven de blauwe deuren op 1 april dat jaar gesloten. Corona. Desalniettemin was het voor het stel geen optie om rustig af te wachten totdat de mondkapjes-maatschappij passé zou zijn. Leven in de brouwerij was wat ze zochten. Dus knapten ze de oliebollenkraam op die ze in Lichtenvoorde op de kop hadden getikt. Schuren, verven en gaan. Twee maanden fungeerde de parel als thee-to-go. De plek waar vertrouwde gasten weer even kwamen aanwaaien, voorbijgangers hun lekkere trek konden stillen en waar het team aan Danieck’s nieuwe rol kon wennen. ‘Er is absoluut geen sprake van hiërarchie, maar waar ik voorheen werknemer was, ben ik nu eindverantwoordelijke,’ zegt ze.   

Altijd blijven lachen. Zelfs vanachter dat mondkapje. Want, ooit zullen we toch wel weer teruggaan naar ‘normaal’? En dat gebeurde. Op 1 juni opende horeca Nederland weer haar deuren. Eindelijk mochten de etagères weer binnen op de tafels pronken. Konden de vaste gasten hun neus weer ophalen bij het ruiken van warme scones en hun hart bij het horen van de houtenvloer. Die kraakt namelijk. Zoals dat past bij een theehuis.

Het is een kwestie van zelf de schouders er onder zetten. Toen – tijdens corona - en nu nog steeds. ‘Dat loont op den duur,’ aldus Danieck. Dat betekent dat de waterpomptang tevoorschijn komt als de schroefdop van de slagroommachine er niet meer af wil. Al vliegt ze er niet iedere keer zelf voor. ‘Je moet geloven in je eigen kunnen én die van anderen. Niet direct hulp inroepen, eerst zelf nadenken.’ Het zijn de lessen die ze van huis uit mee kreeg en nog steeds haar vruchten van plukt.

Haar team, haar trots

Haar team komt vaak ter sprake. Sterker, de dag is voldaan als ‘ie gezellig was. Voor de gast maar zeker ook voor haar eigen mensen. ‘Een lach op het gezicht van mijn meiden tovert een glimlach op het gezicht van de gast. We zien het zelfs aan de fooienpot.’ Het recept voor die lach is self-care. Goed voor jezelf zorgen. Dat betekent eten tussen het harde werken door en het vooral onderling fijn hebben.

Zo vraagt ze de meiden ook mee te denken over de specials. Iedere maand kent namelijk een ander broodje en taart. Hun gezamenlijke Pinterest bord fungeert als inspiratie. ‘Ik vind het belangrijk dat ze weten wat er op de kaart staat. Wat zit er in, hoe smaakt het,’ zegt ze. Toch krijgen niet alle ideeën een ‘go’. ‘Onze gast houdt van een beetje spanning. Zeg maar het grijze gebied tussen het broodje kroket en de rode bietensoep. Beide staan niet op de kaart. Ze zijn té; te simpel en te gewaagd.  Oftewel, best een uitdaging om een kaart neer te zetten die de theeleut uitnodigt langs – en vooral – terug te komen. Het is zaak je ogen open te houden. Buiten de deur. Op vakantie. En ja, ook tijdens het scrollen. Er is input vanuit diverse invalshoeken nodig om de borden als kunstwerken de keuken te laten verlaten. ‘Dat blijft onze drijfveer,’ vertelt ze met een lach.

De V van vrij- en verantwoordelijkheid maar ook van veni, vidi, vici

Na bijna vier jaar weet ze maar al te goed: een theehuisje runnen is meer dan thee schenken. Het is ook die houtenvloer opknappen, de tuin onderhouden, een nieuwe menukaart samenstellen. De ene week 60 uur werken, de andere week 30. Ondernemen is de vrijheid van zelf aan het roer staan. De flexibiliteit om voor een ziek familielid zorgen als het nodig is en de plicht om de slagroommachine weer aan de praat te krijgen als de schroefdop vast zit.

De waterpomptang-klussen horen ook bij het ondernemen. Want, eindverantwoordelijk. Soms de keerzijde van ondernemer zijn, vindt Danieck. Maar, als het dan lukt: veni, vidi, vici.